Ես հի­մա չգի­տեմ՝ որ­տեղ ես, ժպտո՞ւմ ես, թե չէ, չգի­տեմ նույ­նիսկ աչ­քե­րիդ գույ­նը, բայց մեր ե­րակ­նե­րով նույն ար­յունն է հո­սում: Ես քեզ շատ վա­ղուց եմ կորց­րել ու եր­բեք մտքովս չի ան­ցել գտնել քեզ: Հի­մա էլ չեմ ու­զում գտնել, գի­տե՞ս: Չէ, ես մեղ­քի զգա­ցում չու­նեմ, բայց մենք բո­լորս մեր ծնող­նե­րի մեղ­քե­րի կրողն ենք: Այ­սինքն՝ ես նրանց էլ չեմ մե­ղադ­րում: Չէ՞ որ դժվար է ու­րի­շի ե­րե­խա­յին մե­ծաց­նել: Քեզ էդ­պես էլ ոչ ոք չփոր­ձեց գտնել, ո՛չ մո­րա­քույր­ներդ, ո՛չ քե­ռի­ներդ: Բո­լորն ի­րենց կյան­քով ապ­րե­ցին ու էդ­պես էլ չի­մա­ցան քո կյան­քի մա­սին: Դու ինձ­նից մեկ տա­րով ես մեծ: Ե­թե ապ­րում ես, ու­րեմն 26 տա­րե­կան ես:
Գի­տեմ, դու ինձ չես ճա­նա­չում, բայց երբ շատ փոքր էինք մեր շո­րե­րը նույն թա­սում էին լվաց­վում, ին­չը նյար­դայ­նաց­նում էր մորս: Իսկ դու էդ­պես էլ մայր չու­նե­ցար: Հայրդ հրա­ժար­վեց քեզ­նից, երբ նոր էիր ծնվել, իսկ մայրդ… Մորդ մեղ­քե­րի պատ­ճա­ռով քա­նի­սը տու­ժե­ցին, քա­նի ճա­կա­տա­գիր փչա­ցավ: Ա­վե­լի ան­փա­ռու­նակ վախ­ճան հնա­րա­վոր չէ պատ­կե­րաց­նել: Ընկ­նել մե­քե­նա­յի տակ ու քեզ մե­նակ թող­նել: Ախր, երբ ե­րե­խա ու­նես, պի­տի զգույշ լի­նես: Պի­տի զգույշ լի­նես փո­ղոցն անց­նե­լիս: Մե­ռավ ան­տուն, պարտ­քե­րի ու մե­քե­նա­յի տակ, իսկ քեզ տա­րան ման­կա­տուն: Դու շա­րու­նա­կե­ցիր մե­ծա­նալ, բայց հա­րա­զատ­նե­րիցդ ոչ ոք չե­կավ քեզ տես­նե­լու, կամ թա­քուն ինչ-որ մե­կը, գու­ցե, մեղ­քե­րը քա­վե­լու հա­մար: Տատդ 7 ե­րե­խա ու­ներ, բայց ոչ մե­կի մտքով չան­ցավ, որ ար­յու­նը ջուր չի դառ­նում: Դար­ձավ: Պարզ­վեց բո­լոր ար­յուն­ներն էլ մի օր ջուր են դառ­նում: Մենք միա­սին մի նկար ու­նենք, գի­տե՞ս: Եր­կուսս էլ ու­րախ ենք նկա­րում, բայց հի­մա չգի­տեմ՝ ու­րա՞խ ես, թե՞…: Դու էլ եր­բեք չփոր­ձե­ցիր գտնել հա­րա­զատ­նե­րիդ ու նա­յել նրանց աչ­քե­րի մեջ: Հա, գի­տեմ, որ դրա­նից բան չէր փոխ­վե­լու, որ ո՛չ ման­կա­տա­նը անց­կաց­րածդ տա­րի­նե­րը կչքա­նա­յին, ո՛չ էլ մի վայրկ­յա­նում եր­ջա­նիկ կդառ­նա­յիր, բայց գո­նե կգտնեիր ինչ-որ մե­կին, կնա­յեիր ու­ղիղ աչ­քե­րի մեջ ու կհարց­նեիր «Ին­չո՞ւ է էդ ան­տեր ար­յու­նը ժա­մա­նա­կի ըն­թաց­քում ջուր դառ­նում»: Նույ­նիսկ ե­թե քեզ հի­մա գտնեմ, ո­չինչ չեմ կա­րող տալ, ո՛չ սեր, ո՛չ մտեր­մութ­յուն: Մենք քույ­րեր ենք, բայց մեզ տա­րի­ներ ա­ռաջ են բա­ժա­նել: Մի օր մայրս վերց­րել է ինձ ու եր­րորդ հար­կից ի­ջել ա­ռա­ջին հարկ, որ այլևս թա­սի մեջ մեր շո­րե­րը չխառն­վեն: Դու եր­բեք չես ու­նե­ցել այն, ինչ ես եմ ու­նե­ցել: Ծ­նող­ներ, սեր, տուն, ա­պա­գա: Հի­մա հի­մա­րի պես ես ե­կել ու ու­զում եմ կեն­դա­նաց­նել անց­յա­լը: Երբ քե­ռիդ խմում է ա­ռա­ջին հայ­հո­յան­քը մորդ է ուղղ­ված: Քե­ռուդ կյան­քի ա­մե­նա­մեծ վախն այն էր, որ հան­կարծ չնման­վեմ մորդ: Ես կա­տա­րե­ցի հորս ե­րա­զան­քը, բայց չգի­տեմ դու նման ես մորդ, թե՞… թե՞ կյանքն այդ­քան դժվա­րութ­յուն­նե­րից հե­տո ժպտա­ցել է քեզ: Գու­ցե հի­մա կա­յա­ցած ու պինդ աղ­ջիկ ես, որ ոչ մե­կի կա­րի­քը չու­նի ու եր­բեք էլ չի ու­նե­ցել: Դ­րա հա­մար էլ ցան­կութ­յուն չես ու­նե­ցել ճա­նա­չե­լու հա­րա­զատ­նե­րիդ: Մար­դուկ­ներն էն­պես են ստեղծ­ված, որ խնդիր­ներ չեն սի­րում: Փոր­ձում են հե­ռու մնալ խնդիր­նե­րից ու հատ­կա­պես, չեն սի­րում պա­տաս­խա­նատ­վութ­յուն կրել բա­նե­րի հա­մար, ո­րոն­ցում մե­ղա­վոր չեն: Տես­նես էդ­քան մարդ ո՞նց է գի­շե­րը հան­գիստ քնել, երբ դու ման­կա­տանն էիր: Երբ ես տանն էի հան­գիստ քնած, կամ, մորդ պատ­ճա­ռով տանն էլ չէի: Չէ՛, չեմ մե­ղադ­րում: Մենք մե­ղա­վոր չենք մեր թու­լութ­յուն­նե­րի հա­մար: Ի­մի­ջիայ­լոց, ես քո ա­նունն էլ կար­գին չգի­տեմ: Միայն ազ­գա­նունդ, որ հու­սամ փո­խել ես, որ ոչ ոք չհա­մար­ձակ­վի քեզ գտնել: Միայն ա­ղոտ հի­շում եմ, երբ քե­ռիդ խմում ու լաց էր լի­նում ա­նընդ­հատ Մո­շո էր ա­սում: Եր­ևի քո ա­նունն էր տա­լիս: Լա­ցում ու հա­յոհ­յում էր մորդ, հե­տո կրկնում ա­նունդ: Հի­մա էլ ա­նունդ չի տա­լիս: Հի­մա դրա­մա­նե­րը լուռ են բե­մադր­վում: Միշտ ե­րա­զել եմ ըն­տա­նե­կան դրա­մա­ներ գրե­լու մա­սին: Հի­մա չգի­տեմ թող­նել էս պատ­մութ­յու­նը այն­տեղ, որ­տեղ միշտ ե­ղել է ու չարթ­նաց­նել քնած դևե­րին, թե՞, այ­նո­ւա­մե­նայ­նիվ, գտնել քեզ: Չ­գի­տեմ էլ, երբ հան­դի­պենք՝ ի՞նչ եմ ա­սե­լու: Գի­տե՞ս, ես եր­ջա­նիկ եմ ու եր­ջա­նիկ եմ ե­ղել, ու­նե­ցել եմ ա­մեն ինչ, իսկ դու՝ չէ: Դու մե­ծա­ցել ես Զա­տիկ ման­կա­տա­նը, իսկ ես մեր ա­ռա­ջին հար­կի տա­նը: Մայրս դժվա­րութ­յամբ, բայց կա­րո­ղա­ցել է ինձ հասց­նել նպա­տակ­նե­րիս, իսկ քո­նը մե­ռել է ճա­նա­պար­հի կե­սին, հա, հենց կե­սին՝ մե­քե­նա­յի տակ ըն­կել ու մե­ռել: Կամ, եր­ևի կա­սեմ, որ մի ամ­բողջ կյանք նրա հաս­ցեին հայ­հո­յանք­ներ լսե­լուց հե­տո, մտքում ու հո­գում զզվել եմ մո­րիցդ: Զզ­վել եմ բո­լոր էն մարդ­կան­ցից, որ լքում են: Թող­նում են ճա­կա­տագ­րի քմա­հա­ճույ­քին ու գնում գրո­ղի ծո­ցը: Մայրդ մե­ղա­վոր չէ, ոչ ոք մե­ղա­վոր չէ: Ո՛չ մո­րա­քույր­ներդ, ո՛չ քե­ռի­ներդ, ո՛չ մայրս: Գի­տեմ, դու էլ մե­ղա­վոր չես, որ նման ճա­կա­տագ­րի ես ար­ժա­նա­ցել, բայց ես հույս ու­նեմ, որ դու վե­րա­կանգ­նել ես ար­դա­րութ­յունն ու չնա­յած ա­մեն ին­չի եր­ջա­նիկ ես ու չես ըն­կել մե­քե­նա­յի տակ: Չես նման­վել ա­նիծ­յալ մորդ, ում չի կա­րե­լի նման­վել: Հույս ու­նեմ, որ ժպտում ես, հույս ու­նեմ ժպտում ես ե­րե­խա­յիդ ու էն սե­րը որ չես ստա­ցել, տա­լիս ես նրան՝ քո ու մորդ սի­րո փո­խա­րեն: Ես կար­գին ա­նունդ էլ չգի­տեմ, բայց խնդրում եմ, ա­սա՛, որ եր­ջա­նիկ ես, ո­րով­հետև հի­մա, երբ գրկում եմ Մա­րիին, ինձ թվում է մե­ղա­վոր եմ, որ դու չես ու­նե­ցել այն, ինչ ես եմ ու­նե­ցել: Ո՛չ ծնող­ներ, ո՛չ տուն, ո՛չ սեր:
Կ­նե­րես Մոշ, ե­թե մե­ղա­վոր եմ, բայց ե­թե կաս ու ժպտում ես, ե­թե մե­քե­նա­յի տակ չես ըն­կել ու քայ­լում ես փո­ղոց­նե­րով, նե­րի՛ր մո­րա­քույր­նե­րիդ ու քե­ռի­նե­րիդ: Նե­րի՛ր հորս, որ էլ չհայ­հո­յի մորդ ու չտա ա­նունդ, Մոշ, նե­րի՛ր: