Vardananq.am-ի զրուցակիցը բանաստեղծուհի Ռուզան Հովասափյանն է։
-Ի՞նչ է պոեզիան բանաստեղծի և ընթերցողի համար…
-Որպես բանաստեղծի՝ պոեզիան ինձ համար ոչ թե ինչ է, այլ՝ ով, որի հետ ես դու-ով եմ խոսում, դու-ով եմ դիմում, ինչպես Աստծուն։ Որպես ընթերցողի էլ է պոեզիան ինձ համար ով, բայց այս դեպքում նա է ինձ հետ խոսողը, դու-ով խոսողը, այո, թող վերամբարձ չհնչի, ես ինձ աստվածուհի եմ զգում, երբ պոեզիան զրուցում է ինձ հետ։
-Նոր մտածողություն, ոճ, տրամաբանություն և տրամադրություն… Այսօրվա գրական ընթացքի մասին։
-Այսօրվա գրական ընթացքը բոլոր ժամանակների շարունակությունն է։ Նոր մտածողությունը, ոճը, տրամադրությունը… սրանք բանաստեղծի անհատականության և նրա ապրած ժամանակի դրսեւորումներ են։ Ոճը բանասեղծի անհատականությունն է, ուրիշ ոչինչ։ Մայակովսկին ասում էր` պոեզիան պիտի լինի ժամանակի և իր մասին։
-Բաներ կան, որոնք գրվում են անհրաժեշտաբար… Բայց ժամանակը ստվեր գցելու հմտություն ունի։ Ստվերի խորհուրդը կամ բացասական կողմը…
-Անհրաժեշտաբար են գրվում, թե ոչ, պետք է այնպես գրել, որ գիրը ժամանակի վրա ստվեր գցի, ոչ թե ժամանակը` գրի։
-Գաղափարից այն կողմ փնտրվող հիմքեր… Ի՞նչն է խանգարում այդ հիմքերը զարգացնելու համար։
-Մենք չենք կարող գաղափարից այն կողմ հիմքեր փնտրել, քանի դեռ, Չարենցի խոսքերով ասեմ՝
Մեր կյանքի հիմներն անդունդը ընկան,
Եվ արնոտ միգում ճարճատում են դեռ…
Vardananq.am
