Դյուրին չէ լրագրային փոքրիկ հոդվածի շրջանակներում տեղավորել կեսդարյա աշխատանքային կենսագրությունը ունեցող, ժողովրդի վստահությունն ու սերը վայելող բժշկուհու անցած ուղին, տալ մասնագետի և մարդու նրա նկարագիրը։ Կես դարի ուղիղ կեսը Խալիսա Արզումանյանն աշխատել է Ճարտարի տեղամասային հիվանդանոցում։ Նրա մասնագիտական գործունեության աշխարհագրությունը, սակայն, Ճարտարով չի ավարտվում։ Բժշկուհուն այցելում կամ հիվանդականչի են տանում հարևան Կարմիր Շուկա ավանից, Սոս, Խնուշինակ և այլ գյուղերից։ Իսկ մասնագիտական ուսումնառությունն սկիզբ առավ Ստեփանակերտի բժշկական տեխնիկումից, որն ավարտեց գերազանցությամբ։
Մասնագիտական կողմնորոշմանն օգնեց Թամարա Քամալյանը, ում անունն է այսօր կրում Ստեփանակերտի բժշկական կրթօջախը։ Բժշկական բարձրագույն կրթություն ստացավ Բաքվում, ուր լսեց հույն, հրեա և ռուս մասնագետների դասախոսությունները։ «Ոչ մի ադրբեջանցի գիտնական չկար»,-հիշում է բժշկուհին։
Ավարտեց, ամուսնացավ, չորս զավակ ծնեց, դաստիարակեց։ -Ձեր կյանքի ամենաուրախ և ամենատխուր օրերը ,-հարցնում եմ։ Ամենաուրախ օրերը նա համարում է իր առաջին թոռան ծնունդը, երբ տատիկ դարձավ, իսկ տխուր օրերը շատ են եղել։ -Շատ ծանր եմ տանում հիվանդիս մահը։ Հնարավոր և անհնարին ինչ անհրաժեշտ է, թեև կատարում եմ, բայց էլի հոգիս ալեկոծվում է` գուցե ամեն ինչ չեմ արել, մտատանջվում եմ,-ասում է նա։
Վաստակաշատ և փորձառու բժշկուհին կարևորում է վերապատրաստման դասընթացները և պարտադիր մասնակցում է, քանի որ բժշկությունն անընդհատ զարգացող գիտություն է, և կյանքի առաջընթացից հետ չի մնում։ Փնտրված մասնագետ է բժշկուհի Խ. Արզումանյանը, նրա տված ախտորոշումը միշտ անսխալ է, այն հաստատում են և՛ Ստեփանակերտի , և՛ Երևանի բժիշկները։
Առայսօր դիրքերում է նա, աշխատում է Ճարտարի տեղամասային հիվանդանոցում, և դժվար է պատկերացնել այդ մեծ գյուղի ու նրա հարակից բնակավայրերի ժողովրդի վիճակն առանց նրա։ Չի հոգնում, հիվանդականչի է գնում օրվա բոլոր ժամերին։ Եթե ճանապարհը մեքենայի համար անանցանելի է, ոտքով է հասնում, առանց տրտնջալու` հավատարիմ Հիպոկրատի երդմանը։
«Երիտասարդական ավյուն սնող երակը ժողովրդի սերն է, հիվանդներիս երախտագիտությունը։ Մարդկանցից պահանջված լինելը պարտավորեցնում է լինել առողջ և սպասարկել հանրությանը։ Այնքան զբաղված եմ, ոչ օրվա իմ գրաֆիկի մեջ հիվանդությունը սողանցք չի գտնում»,-ասում է։
Տարբեր տարիներ պատվոգրեր է ստացել։ Նման մասնագետը, մեր կարծիքով, գնահատանքի է արժանի։ Նրա փորձը, տասնամյակներով կուտակած գիտելիքներն այսօր անհրաժեշտ են ոչ միայն հիվանդներին, որոնց նա բուժում է , այլև երիտասարդ մասնագետներին, ովքեր դրա կարիքն ունեն։
Սիլվա ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ
«Ազատ Արցախ» հանրապետական թերթ, 6 ապրիլի 2013 թ.
 | ОтветитьПереслать |
