«Վարդանանք» թերթի հարցերին պատասխանում է բանաստեղծուհի Հաս Չախալյանը։
— Ի՞նչ է պոեզիան բանաստեղծի և ընթերցողի համար…
-Պոեզիան լռություն է մարմնի և հոգու միջև։ Կարծում եմ՝ բանաստեղծի համար էության մի մասնիկ, ապրելու կենսակերպ։ Պոեզիայի ընկալումները տարբեր են, քանզի յուրաքանչյուր ընթերցող այն տարբեր դիտակետից է տեսնում և ընկալում։
-Նոր մտածողություն, ոճ, տրամաբանություն և տրամադրություն… Այսօրվա գրական ընթացքի մասին։
-Ներկայիս գրական ընթացքը շարժուն է ու խայտաբղետ, արտահայտում է հակասական ու հետաքրքիր տրամադրություն, ապրումների ինքնատիպ դրսևորումներ։ Նորի միտումը զգալի է թե՛ պոեզիայում, թե՛ արձակում։ Նորարարության մեջ կարևոր է նաև գեղարվեստական արժեքների պահպանումը, որը ինչ-որ կերպ հաճախ խախտվում է։
Ոճային առումով կողմնակից եմ ոչ կաղապարված մտածողությանը։
-Բաներ կան, որոնք գրվում են անհրաժեշտաբար… Բայց ժամանակը ստվեր գցելու հմտություն ունի։ Ստվերի խորհուրդը կամ բացասական կողմը…
-Գրականությունը ժամանակի հայելին է։ Այն գործերը, որոնք պահի ազդեցությունն են կրում, հեշտությամբ մոռացվում են, իսկ նրանք,բորոնք ժամանակի հետքը, ստվերից հետո էլ վերագտնում են լույսը։ Շատ կարևոր է ժամանակային ճիշտ զգացողությունը բառի, հնչյունի մեջ։
Ստվերը ժամանակի զտիչն է, այն գործում է հեղինակի ցանկությունից անկախ։
-Գաղափարից այն կողմ փնտրվող հիմքեր… Ի՞նչն է խանգարում այդ հիմքերը զարգացնելու համար։
-Գաղափարի իրագործման համար խանգարող գործոնները շատ են՝ սահմանափակ մտահորիզոն, համարձակության պակաս։
Vardananq.am
